mercredi 7 janvier 2009

Peregrinando

.


Ahora sé que viví en un paraíso: mi pasado. Sé que fui expulsada de el sin haber cometido torpeza o pecado alguno. Y sé también que nunca habrá la mínima posibilidad de regreso.

No me siento, en absoluto, una fugitiva sino, en todo caso, peregrina que da vueltas, en espiral, con el radio creciendo un poco cada año, a ese tiempo cada vez un poco más mitificado.

Pero de tarde en tarde un recuerdo se impone y me retiene: un olor, un sabor, una música, un sueño... y tengo que batirme en retirada para no caer en una melancolía que es imposible compartir con los que me quieren y a los que, indudablemente, quiero.


2 commentaires:

Juan 4 letras 4 cuerdas a dit…

Gracias por pasar por mi blog, espero ver tus comentarios mas seguidos, yo ya estoy chusmenado el tuyo
Ah!!! y un gusto conocerte

Alexandre Moreno a dit…

Amiga meva, sembla que ho digui jo...

Vaig anar a parar al teu blog, perquè vaig llegir "douce melancolie", i ja em va raptar de cop. Per ser quelcom que he sentit, que sento molt sovint, i per què no dir-ho, per ser en una llengua que m'agrada molt.

Jo a vegades també em sento pres en certa felicitat del passat, presoner d'un paradís (que ara començo a sentir llunyà) ple d'amics, de dies, de moments, i mancat de penumbres i ple d'ilusions.

Sort en tinc, de tenir molta gent que m'estima i estimo, i a vegades, compareteixo la meva dolçá melancolia amb ells.

Massa d'hora per sentir melancolia! Sento moltes vegades si et sóc sincer.

Un petó!